Getuigenissen

Martijn getuigenis de deur schiedamHallo iedereen, mijn naam is Martijn Haddeman. Een aantal jaar geleden (vanaf juli 2007) zat ik thuis met burn-out en angstklachten. Ik was toen lid van een hervormde gemeente, maar we gingen bijna nooit naar de diensten.

Een maand of 5 daarvoor was Angelique (mijn vrouw) op straat aangesproken door iemand van een evangelische gemeente en omdat wij bijna nooit naar onze eigen kerk gingen wilde zij wel eens daar gaan kijken. Ik niet, we waren immers al lid van een kerk. Op zekere dag was ze mij zo zat, ik was in die periode niet echt te genieten, dat ze zei: “Ik wil naar die kerk om te kijken, of je nu meegaat of niet.” Ze had afgesproken met die dame die haar aangesproken had om samen met de bus te gaan. Omdat de bushalte waar ze afgesproken had best een eindje van ons huis is zei ik op zaterdagavond dat ik haar wel zou brengen en haar na afloop zou ophalen. Zo gezegd zo gedaan. Bij de bushalte aangekomen kwam Angelique tot ontdekking dat ze geen strippenkaart bij zich had. Normaliter voor mij toen reden genoeg om rechtsomkeert te maken, maar gek genoeg zei ik tegen die dame stap in, ik breng jullie wel naar de kerk en na afloop haal ik jullie weer op.

Komen we aan bij de kerk, veel te vroeg, want met de auto ben je er sneller dan met de bus, komen we voor de deur Richard Haddeman tegen waarmee ik bijna 25 jaar geleden ooit eens mee op zomerkamp was geweest. Ik herken hem direct, raak aan de praat en besluit op dat moment toch maar mee te gaan naar de dienst. Tijdens de dienst werd ik zo aangeraakt dat ik ’s avonds direct weer wilde gaan. Alleen toen zei Angelique: “Waarom? Loop niet zo hard van stapel, we zijn nog maar net één keer geweest, volgende week weer hoor…”. Ik was spontaan enthousiaster dan zij! Ik kwam nog niet direct tot bekering, omdat ik niet wist wat een bekering als zodanig inhield. Ik had nog nooit meegemaakt dat er aan het eind van een kerkdienst een oproep gedaan werd of er nog mensen waren die een keus voor Jezus wilde maken, om ’tot bekering’ te komen.

Het duurde nog ongeveer 2 maanden voordat ik de keuze maakte om tot bekering te komen, op dat moment ging het als vanzelf. In de weken voor mijn bekering zat ik tegen het eind van de dienst al wel te zweten en te beven op mijn stoel, omdat ik wist dat het de beste keuze ooit zou zijn, maar ik moest wel eerst mijn trots en mijn angst overwinnen.

Maar nog vóór mijn eigenlijke bekering genas God mij van mijn burn-out en was ik alweer full-time aan het werk! Nu kan ik zeggen dat het inderdaad de beste keuze ooit geweest is! En dat God mij toen bij mij de nood het hoogst was, mij opgepakt heeft en me naar die kerk, de kerk waar ik sinds de eerste keer (bijna) geen dienst gemist heb, gebracht heeft.

Gods plan is zo groot, daar hebben wij geen weet van, ik geloof zelfs dat de vriendschap die er was met Richard op het zomerkamp 25 jaar geleden al onderdeel van het plan van God was. Als Angelique een halve minuut korter of langer naar een buskaart gezocht had in haar tas, hadden we Richard niet getroffen voor de deur van de kerk en had ik hoogstwaarschijnlijk niet, enz., enz.

Daarnaast waren wij zonder dat wij het wisten een zegen voor de kerk, aangezien er kort voordat wij naar de kerk gingen enorm gebeden was voor nieuwe jonge gezinnen in onze kerk, en prompt stappen wij binnen op zondagochtend. Het welkom wat wij ontvingen was daarom behoorlijk enthousiast…

Anyhow, mijn gezin en ik danken God dagelijks voor wat Hij toen gedaan heeft in ons leven, zodat we nu weer met frisse moed vooruit kunnen kijken!

Ik was niet echt op zoek naar God, maar Hij vond het nodig dat ik Hem op dat moment wél vond!